Carina Wesenbeek is als vrijwilligster maatje van Gijsbert, bewoner van Kempenhaeghe. Bij Kempenhaeghe wonen mensen met epilepsie. Gijsbert vindt het leuk om te schrijven. En bezoekt ook graag zijn ‘vriendin’ Carina en haar partner Frits.
|
“Het is fijn om met drie mensen aan tafel te zitten in plaats met zes, of vroeger zelfs met vijftien!” |
Carina is een enthousiaste en warme vrouw. Ze is een paar jaar geleden gepensioneerd, nadat ze 26 jaar op Kempenhaeghe had gewerkt. Daar heeft ze Gijsbert ontmoet. Ze wist toen al dat zij, eenmaal met pensioen, als vrijwilligster wat voor Gijsbert wilde betekenen. Gijsbert heeft een wat kleiner netwerk waardoor hij wat minder vaak bezoek krijgt. De meeste medebewoners van Gijsbert worden met enige regelmaat door familie op gehaald voor een dagje of weekendje naar huis. Voor Gijsbert gold dit helaas niet. Daarom kiest Carina ervoor om Gijsbert mee naar haar huis te nemen. Een dagje op bezoek met eten, een potje pesten of een ander spelletje, een eindje wandelen, samen een filmpje kijken en pannenkoeken bakken of zo. Gewone dingen die voor Gijsbert zeer waardevol zijn. Hij kijkt uit naar zijn bezoekjes. Meestal zorgt partner Frits voor het eten. Ze vragen ook gewoon aan Gijsbert wat hij wil doen, want ze zijn er die dag voor hem en niet andersom. Gijsbert is ook prima in staat dat zelf te beslissen. Het is dankbaar voor een vrijwilliger als je dingen terug hoort: dat hij het fijn heeft gehad of dat je een kaartje krijgt.
Soms zijn er ook zwaardere momenten. Toen de moeder van Gijsbert ernstig ziek was, zijn ze meerdere malen samen bij haar in het verpleegtehuis op bezoek gegaan. Toen heeft Carina Gijsbert ook geholpen tot het besef te komen dat zijn moeder heel erg ziek was. Dat was ook bijzonder.
En soms gaan zaken niet zoals je verwacht, zoals die keer dat ze naar Kempenhaeghe gingen om Gijsbert mee te nemen naar de kerstviering in de kerk. Het jaar daarvoor had hij dat heel fijn gevonden, maar dit jaar had hij geen zin. Zulke teleurstellingen horen er natuurlijk ook bij.
|
“Vrijwilligers moet je koesteren” |
“Vrijwilligers moet je koesteren”. En dan spreekt Carina niet over zichzelf. Ze heeft veel waardering voor alle vrijwilligers; dit stamt al vanuit de tijd dat zij als verpleegkundige werkzaam was. Gelukkig zijn er tal van mogelijkheden om als vrijwilliger aan de slag te gaan. Als je aangeeft wat je kunt en wat je wel en niet wil doen, dan doet de vrijwilligerscentrale zijn best een goede match te vinden. Ook zorgen ze voor ondersteuning en trainingen, zodat je bijvoorbeeld weet wat je moet doen in de af en toe voorkomende gevallen van een epileptische aanval.